ชายาข้าหรือซน

ฤดูใบไม้ผลิที่มาพร้อมกับแสงอาทิตย์อุ่นๆแรกฤดูสาดส่องเหมาะความสดใสและมอบความระยิบระยับให้กับชุดวิวาห์สีแดงสดถักทอลวดลายงดงามดังพญาหงส์เพลินของเทพสงครามจนใครต่างก็กล่าวขานถึงเจ้าสาวในงานแต่งครั้งนี้ว่างดงามยิ่งกว่าสิ่งใด ใบหน้าที่ถูกตกแต่งด้วยเครื่องทินต่างๆจนงดงามดังนางฟ้านางสวรรค์ ทว่าผู้เป็นเจ้าสาวกลับยังคงนิ่งสงบขณะที่รอเกี้ยวมารับตัวเจ้าสาวส่งสู่พิธีงาน

เมื่อเกี้ยวมาถึงหน้าบ้านผู้เป็นข้ารับใช้ก็เดินเข้ามาแจ้งเจ้าสาวก่อนที่ผู้เป็นพี่ชายคนโตจะให้เธอขึ้นหลังเพื่อนำไปส่งถึงหน้าเกี้ยวกล่าวลากันอย่างเป็นพิธีและส่งไปเธอไปทางบ้านเจ้าบ่าว เมื่อเกี้ยวของเจ้าสาวมาถึงผู้เป็นข้ารับใช้ก็เดินมารับเจ้าสาวลงจากเกี้ยวเพื่อส่งต่อให้เจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่ด้วยอาการสงบแล้วทั้งคู่จึงได้เข้าพิธีคำนับฟ้าดินและดื่มน้ำชาก่อนที่เจ้าสาวได้ถูกส่งตัวไปรอที่ห้องหอเพื่อรอเวลาที่ไม่ว่าหญิงสาวผู้ใดก็ต่างรอคอยเวลานี้หลังแต่งงาน

"ซะที่ไหนละ ไม่ใช่ตรูแล้วหนึ่ง คิดยังไงเอาตัวเองมาอยู่ตรงนี้เนี่ย~~ ขอให้เมามาแล้วหลับด้วยเถอะๆๆ ตรูยังไม่อยากเสียความเป็นชายโว้ย"

ซิวช่านกวางโวยวายอยู่คนเดียวพร้อมพนมมืออธิษฐานอยู่ยกใหญ่จนพอใจถึงได้ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนอนอย่างเหนื่อยล้า ในคืนนี้เขาไม่ใช่เจ้าสาวที่ต้องแต่งงานกับบุรุษผู้แสนเย็นชาที่เป็นเจ้าบ่าวของเขา

แต่หากเพราะห่วงน้องสาวจะถูกรังแกเขาจึงต้องสวมรอยมาแทนแม้จะรู้ว่าขัดคำสั่งฮ่องเต้นั้นผิดอาญาแผ่นดินมีโทษถึงตาย ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมหนักไปทั้งตัวจนเดินลำบากและต่อจากนี้เขาก็ต้องแต่งกายเป็นสตรีเช่นนี้ไปอีกไม่รู้นานแค่ไหนหากยังหาทางหนีไม่ได้ก็คงได้กลายเป็นภรรยาอีกฝ่ายอย่างเต็มตัวเข้าสักวันแน่ๆหรือไม่ก็ความแตกให้ได้

ในขณะที่กำลังนอนถอนหายใจอย่างอนาถในชีวิตตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเขาก็รีบลุกขึ้นแล้วหาผ้าคลุมมาปิดหน้าปิดตาไว้ดั้งเดิมเพื่อรอให้เจ้าบ่าวมาเปิดกระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้ามายืนตรงหน้าของเขาอยู่ครู่ใหญ่

มือหนาใหญ่เอื้อมมาเปิดผ้าคลุมหน้าออกอย่างช้าๆก่อนจะจับที่ใบหน้าของเขาเบาๆอย่างลูบไหลเสียจนซิวช่านกวางรู้สึกขนลุกที่ต้องมาถูกผู้ชายด้วยกันจับเนื้อต้องตัวเช่นนี้

...เขาเมาเหรอ กลิ่นเหล้าแรงมาก ดี เมาๆแล้วหลับไปทีเถอะ...

ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากเฉิงฮว่าเฟินก็โน้มตัวเขาลงนอนบนเตียงอย่างทันใดด้วยแรงมหาศาลที่ซิวช่านกวางไม่อาจจะขัดขืนได้เลยเพราะเขาตัวเล็กกว่าอยู่เล็กน้อย

"ท่านอ๋อง โปรดรอก่อน"

ซิวช่านกวางบอกกับอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าตนจะเสียท่าแล้วจริงๆ

"กลัวหรือ"

ผู้เป็นอ๋องถามด้วยเสียงเรียบ

"วันนี้ข้าเหนื่อยมาก เราพอกันแค่นี้จะได้หรือไม่ อย่างไรก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว ก็มีเวลาทำเหลือเฟือ"

ซิวช่านกวางใช้อุบายเอาตัวรอดทว่าเขาจะพูดอะไรกับคนเมาก็เหมือนสาดน้ำใส่กำแพง นอกจากจะไม่รู้สึกอะไรแล้วมันจะยังกระเด็นกลับมาทำให้ตัวเองเปียกอีก

"วันนี้เดือนดับ ไร้แสงจันทร์ เจ้าอย่าเขินอายไปเลย หากกลัวจะมีใครได้ยินก็ไม่ต้องกลัว เพราะที่นี่มีเพียงแค่เรา"

พูดจบอ๋องเฉิงฮว่าเฟินก็ไม่ลังเลที่จะทำต่อทว่าเพียงแค่ก้มลงดอมดมกลิ่นหอมจากเครื่องทินได้ครู่หนึ่งเฉิงฮว่าเฟินก็ทิ้งตัวหลับไปอย่างดื้อทำเอาคนนอนอยู่ใต้ร่างเขาเกือบขาดใจตายเพราะกลั้นหายใจนานไป

"เกือบไปแล้วไหมล่ะตรู เฮ้ย นี้ตรูจะรอดไปได้อีกกี่ครั้งว่ะเนี่ย"